- Pablo, to naprawdę ty?
- Tak, Ludmiło. Myślałem, że gdy stałaś się sławną piosenkarką, zapomnisz o mnie.
- To się myliłeś. Zapomniałeś, co ci mówiłam podczas naszego ostatniego spotkania? "Kocham cię"
- Dokładnie. I nie dałaś szansy mi odpowiedzieć. A wiesz co chciałem powiedzieć?
- Co takiego?
- Też cię kocham, ale zdecydowanie bardziej.
Osłupiałam. On cię kocha, powiedz coś! Zaczęłam się zastanawiać, co mnie teraz tak zmieniło. Z odważnej dziewczyny stałam się nieśmiałą kruszynką, co nie pomaga mi w budowaniu relacji.
- Mam to rozumieć jako pytanie, czy zostanę twoją dziewczyną?
Zachichotałam.
- Owszem.
- Zgadzam się.
Chłopak podszedł do mnie. Nachylił się do pocałunku i nasze wargi zetknęły się ze sobą. Poczułam motylki w brzuchu. Jeszcze nigdy w życiu nie ogarniała mnie taka euforia. To było coś niesamowitego, naprawdę. Ale tą chwilę musiał przerwać dźwięk mojego telefonu. Odsunęłam się od chłopaka i odebrałam połączenie.
- Wychodź na zewnątrz, twój szofer się niecierpliwi.
- Dobrze, przekaż mu, że już idę.
Rozłączyłam się i westchnęłam.
- Wybacz, muszę już iść. Ale jesteśmy w kontakcie, tak?
- Oczywiście.
Pocałowałam chłopaka w policzek. Potem wybiegłam z ogromnego budynku. Rozejrzałam się, a w oddali ujrzałam długą, czarną limuzynę. Zdjęłam z nóg buty na obcasach i wzięłam je do ręki. Zaczęłam biec w stronę samochodu, do którego zaraz wsiadłam.
- Przerwałeś mi cudowną chwilę, Federico - zwróciłam się z pretensjami do szofera.
Cześć.
Długo nie było rozdziału, a ten jest krótki, ale w przeciągu ostatniego miesiąca nie miałam na nic czasu, a teraz dodaję krótki bo i tak długo czekaliście. Nie chciałam byście czekali jeszcze dłużej.
Każdy chciał, żeby osobą którą ujrzała Lu był Fede. Ale był to Pablo, postać dodana przeze mnie. W następnych rozdziałach przedstawię jej postać, wygląd i tak dalej. Przepraszam.
Natomiast Federico jest szoferem Ludmiły! Zaskoczeni?
Dziękuję za takie pozytywne komentarze. Nie spodziewałam się :)
