Rozdział pierwszy

        Opłukałam twarz. Spojrzałam na lustro, gdzie widać było moje odbicie. Westchnęłam i do ręki wzięłam ręcznik, którym wytarłam swoją buzie. To nie możliwe byś go widziała. On w Los Angeles? Niemożliwe. Wyszłam z łazienki, a wykonując tę czynność, wpadłam na jakiegoś chłopaka. Uderzyłam się w głowę i upadłam. Osoba podała mi dłoń, a ja ją chwyciłam i wstałam z zimnej, mokrej podłogi. I wtedy znowu ujrzałam jego. Uśmiechnęłam się.

- Pablo, to naprawdę ty?

- Tak, Ludmiło. Myślałem, że gdy stałaś się sławną piosenkarką, zapomnisz o mnie.

- To się myliłeś. Zapomniałeś, co ci mówiłam podczas naszego ostatniego spotkania? "Kocham cię"

- Dokładnie. I nie dałaś szansy mi odpowiedzieć. A wiesz co chciałem powiedzieć?

- Co takiego?

- Też cię kocham, ale zdecydowanie bardziej.

         Osłupiałam. On cię kocha, powiedz coś! Zaczęłam się zastanawiać, co mnie teraz tak zmieniło. Z odważnej dziewczyny stałam się nieśmiałą kruszynką, co nie pomaga mi w budowaniu relacji.

- Mam to rozumieć jako pytanie, czy zostanę twoją dziewczyną?

        Zachichotałam.

- Owszem.

- Zgadzam się. 

        Chłopak podszedł do mnie. Nachylił się do pocałunku i nasze wargi zetknęły się ze sobą. Poczułam motylki w brzuchu. Jeszcze nigdy w życiu nie ogarniała mnie taka euforia. To było coś niesamowitego, naprawdę. Ale tą chwilę musiał przerwać dźwięk mojego telefonu. Odsunęłam się od chłopaka i odebrałam połączenie.

- Wychodź na zewnątrz, twój szofer się niecierpliwi.

- Dobrze, przekaż mu, że już idę.

        Rozłączyłam się i westchnęłam. 

- Wybacz, muszę już iść. Ale jesteśmy w kontakcie, tak?

- Oczywiście.

        Pocałowałam chłopaka w policzek. Potem wybiegłam z ogromnego budynku. Rozejrzałam się, a w oddali ujrzałam długą, czarną limuzynę. Zdjęłam z nóg buty na obcasach i wzięłam je do ręki. Zaczęłam biec w stronę samochodu, do którego zaraz wsiadłam.

- Przerwałeś mi cudowną chwilę, Federico - zwróciłam się z pretensjami do szofera.

Cześć.

Długo nie było rozdziału, a ten jest krótki, ale w przeciągu ostatniego miesiąca nie miałam na nic czasu, a teraz dodaję krótki bo i tak długo czekaliście. Nie chciałam byście czekali jeszcze dłużej.

Każdy chciał, żeby osobą którą ujrzała Lu był Fede. Ale był to Pablo, postać dodana przeze mnie. W następnych rozdziałach przedstawię jej postać, wygląd i tak dalej. Przepraszam.

Natomiast Federico jest szoferem Ludmiły! Zaskoczeni?

Dziękuję za takie pozytywne komentarze. Nie spodziewałam się :)